28 lipca przypada 22. rocznica śmierci Zbigniewa Herberta, polskiego poety, eseisty i dramaturga.
Herbert urodził się we Lwowie i tu ukończył gimnazjum. Po zajęciu Lwowa przez Niemców uczęszczał na tajne komplety, gdzie w 1943 roku uzyskał maturę.
Studiował ekonomię w Krakowie a następnie prawo i filozofię w Toruniu. Podejmował się różnych zajęć, w końcu próbował utrzymać się z pracy pióra. Pisał recenzje teatralne, muzyczne i relacje z wystaw plastycznych. Jego debiutem książkowym był tom wierszy „Struna światła”, który okazał się sukcesem literackim. Dzięki otrzymanemu stypendium wyjechał w swoją pierwszą, zagraniczną podróż przez Wiedeń do Francji. Od tej pory podróże stały się jego pasją. Utrzymywał się z honorariów za odczyty oraz z nagród. W 1968 r. na zaproszenie Poetry Center wyjechał do USA, gdzie właśnie ukazało się tłumaczenie jego utworów. W czasie tej podróży miał kilka wystąpień. Stał się jednym z najbardziej popularnych poetów w angielskim kręgu językowym.
Do Polski wracał w 1981 a następnie w 1991 r.
Był poetą polskiej opozycji, laureatem ponad dwudziestu nagród literackich. Jego książki zostały przetłumaczone na 38 języków. Twórczość Herberta była manifestem wolności i sprzeciwu. Prowadził zdecydowaną, antykomunistyczną publicystykę. Potrafił śmiało atakować nie tylko wydarzenia ale też szereg osób, jego zdaniem odpowiedzialnych za stan rzeczy w Polsce.
Do najbardziej cenionych dzieł Herberta należy cykl utworów o Panu Cogito. Stworzoną przez siebie postać nazwał od łacińskiej sentencji Kartezjusza: Cogito ergo sum (Myślę, więc jestem). Persona ta pozwalała mu komentować, analizować i obiektywnie przyglądać się światu. Pan Cogito w zależności od tematyki wiersza, wciela się w różne role.