Nasza klasa Tadeusza Słobodzianka jest jak prawda o Jedwabnem. Uwiera, wywołuje dyskusje. Jedni ją przyjmują i godzą się, że tak było. Inni protestują i blokują. To jedna z nielicznych książek tak jawnie nawiązująca do tego strasznego rozdziału w naszej historii. Słobodzianek otrzymał Nike za swój dramat. To nagroda za odwagę i za słuszny głos w dyskusji o antysemityzmie. Książka jest wstrząsająca i przerażająca. Tak jak przerażający był czas wojny dla Polaków i Żydów. Wszyscy byli ofiarami. Ale nie wszyscy byli ludźmi.

Mała matura Lecha Majewskiego to książka ciepła, bezpieczna, nieuwierająca. Mimo ciężkiego okresu w historii Polaków (od ok 1930 do 1947), który jest w niej opisany, odbiera się ją przyjemnie. Może dlatego, że narrator opowiada o swoim dzieciństwie, a z tej perspektywy świat często jest piękny i szczęśliwy. Majewski tak właśnie wspomina swoją młodość we Lwowie i w Krakowie. Powrócił do kraju lat dziecinnych i chyba głównie do młodzieży kieruje swoją opowieść. Język jest prosty, historie nieskomplikowane. Nie dowiemy się tu niczego nowego, czego nie wiedzieliśmy ze szkolnych lekcji historii. Można przeczytać Małą maturę z sentymentu.

Książka która jest świadectwem ogromnej miłości. Żony reportera wojennego, który w każdej chwili może zginąć w czasie swojej pracy. Żony, która tęskni, martwi się, przeżywa. Żony, która boi się prawie zwierzęcym strachem wiadomości o śmierci męża. Jest przerażona do tego stopnia, że wolałaby już to usłyszeć i mieć za sobą ten strach. Ten lęk doprowadził ją do rozstroju nerwowego w takim stopniu, że musiała leczyć się w klinice stresu bojowego. Grażyna Jagielska zwierza nam się ze swoich przeżyć. Jest to zapewne dla niej forma terapii. Dzięki temu wiemy jak stresującą pracę wykonywał Wojciech Jagielski i jak odbiło się to na życiu [...]

Czeszka, Petra Hůlowá, napisała książkę o Mongolii. Jak trzeba kochać i znać ten kraj żeby tak pięknie o nim napisać. Właściwie o ludziach tej krainy. Jedna rodzina: pięć bohaterek – pięć historii. Strasznie jest być kobietą w Mongolii. Miejsce, w którym przyszło im żyć jest ogromnym samotnym stepem, a uciekając do miasta znajdują jeszcze większą pustkę. Codzienność to trud życia pokonywanego z mozołem. I nie będzie tu radosnego zakończenia. Jest tylko smutek i nostalgia. Współczesne Mongołki są takie jak my Europejki; ze swoimi marzeniami, pragnieniami. Tylko gdzie indziej się urodziły... Świetna książka o kobietach i ich sile ponad wszystko.

Frida Kahlo – silna, piękna, niezależna i nieszczęśliwa. Diego Rivera – brzydki, starszy, zaangażowany politycznie. Podwójna biografia niekonwencjonalnej pary artystów. Wziął się za nią noblista Le Clezio. Dzięki temu napisana jest dokładnie, z naciskiem na fakty. Trochę mniej tu rozważań o emocjach, jakie targały tym związkiem. Jest konkretnie, zwięźle i na temat. Ale przez to trochę nudno. Encyklopedyczne wiadomości nie zaspokoją wszystkich czytelników. Niemniej postać Diega jest tak mało u nas popularna i znana, że dobre i to. Można przeczytać. Dla zainteresowanych.

Zawsze piękne. Życie, śmierć i nadzieja w slumsach Bombaju Katherine Boo, to książka przerażająca. Nie jesteśmy bowiem świadomi jak wygląda życie w slamsach na obrzeżach bogatej i ogromnej stolicy Indii. Boo, laureatka Pulizera zamieszkała tam zbierając materiał do reportażu. Czyta się go jak powieść. Ale kiedy zdajemy sobie sprawę, że te postacie i wydarzenia są autentyczne, tak poruszają, że aż wbijają w fotel. Nikt nie chce być biednym, ale być biednym w Indiach to koszmar. Wykorzystywanie, korupcja, brak pomocy nawet od służb do tego przeznaczonych, wyzysk, ciężka praca, marne zarobki, brud, ryzyko, egzystencja na granicy śmierci. A nad slumsami reklama „zawsze pięknych” włoskich [...]

Jesteśmy wielbicielkami Jacka Dehnela. Z wygórowanymi oczekiwaniami i miłym podnieceniem sięgnęłyśmy po jego Balzakiana. Książka nawiązuje do cyklu Komedia ludzka Balzaca. I troszkę się zawiodłyśmy. Dehnel przynudza w swojej książce. Co prawda Balzaca, przeładowanego barokowo też nie czyta się lekko, ale współczesny pisarz mógłby się pokusić o trochę więcej samodyscypliny. Po co te dłużyzny, bogate opisy, swoją drogą ciekawe, ale chyba bezcelowe. Jest to książka pisana dla pisania. Składa się na nią cztery opowiadania. I to ją ratuje, bo obszerna powieść w tym stylu zmęczyłaby każdego. Autor jest za to świetnym obserwatorem poczynań ludzkich. Kreślenie rożnych typów osobowości i ich motywacji życiowych to [...]