Polska pisarka, najbardziej znana z twórczości dla dzieci i młodzieży. Z jej inicjatywy w 1977 roku powstał w Warszawie Instytut „Pomnik – Centrum Zdrowia Dziecka”, który oprócz działalności naukowej i szpitalnej jest jednocześnie pomnikiem dzieci, ofiar II wojny światowej (1939–1945).
Ewa Szelburg-Zarembina – wychowywała się w Nałęczowie, do którego wraz z rodzicami przyjechała spod Puław. Jej powieści i reportaże przeważnie były związane z tym miejscem i domem rodzinnym.
Swoje dzieciństwo uważała za szczęśliwe mimo, że rodzina borykała się z kłopotami finansowymi.
Twórczość literacką rozpoczęła już w wieku szkolnym. Po śmierci ojca podjęła pracę nauczycielki.
Studiowała filologię polską i pedagogikę na UJ w Krakowie. W czasie okupacji była działaczką podziemia oświatowego. Redagowała konspiracyjny miesięcznik „W świetle dnia”.
Kochała dzieci. Swoje własne straciła, kiedy podczas ucieczki przed Niemcami z Warszawy do Lwowa, w zatłoczonym wagonie przedwcześnie urodziła córkę. Dziecko nie przeżyło.
W 1965 roku zwróciła się do społeczeństwa z apelem uczczenia pamięcią bohaterstwa i męczeństwa młodzieży i dzieci w dziejach Polski. Apel wywołał gromki odzew i ze składek społecznych powstał Pomnik – Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie.
Pisarka aktywnie uczestniczyła w życiu publicznym. Przyjaźniła się z Zofią Nałkowską.
Szelburg-Zarembina wykazywała, że baśnie robią krzywdę dziewczynkom ponieważ każą im czekać na cud. Z kolei w zbiorze opowiadań „Samotność” zwraca się bezpośrednio do człowieka, aby częściej sięgał do własnego serca a nie tylko utożsamiał się z rzeczywistością kreowaną przez radio i telewizję.
Ewa Szelburg-Zarembina zmarła 28 września 1986 roku. Została pochowana w rodzinnym grobowcu w Nałęczowie.
Pamiętniki, dzieła oraz baśnie, wiersze i opowiadania Szelburg-Zarembiny można wypożyczyć w naszych filiach.
