Nasza klasa Tadeusza Słobodzianka jest jak prawda o Jedwabnem. Uwiera, wywołuje dyskusje. Jedni ją przyjmują i godzą się, że tak było. Inni protestują i blokują. To jedna z nielicznych książek tak jawnie nawiązująca do tego strasznego rozdziału w naszej historii. Słobodzianek otrzymał Nike za swój dramat. To nagroda za odwagę i za słuszny głos w dyskusji o antysemityzmie. Książka
Mała matura Lecha Majewskiego to książka ciepła, bezpieczna, nieuwierająca. Mimo ciężkiego okresu w historii Polaków (od ok 1930 do 1947), który jest w niej opisany, odbiera się ją przyjemnie. Może dlatego, że narrator opowiada o swoim dzieciństwie, a z tej perspektywy świat często jest piękny i szczęśliwy. Majewski tak właśnie wspomina swoją młodość we Lwowie i w Krakowie. Powrócił do
Książka która jest świadectwem ogromnej miłości. Żony reportera wojennego, który w każdej chwili może zginąć w czasie swojej pracy. Żony, która tęskni, martwi się, przeżywa. Żony, która boi się prawie zwierzęcym strachem wiadomości o śmierci męża. Jest przerażona do tego stopnia, że wolałaby już to usłyszeć i mieć za sobą ten strach. Ten lęk doprowadził ją do rozstroju nerwowego w
Czeszka, Petra Hůlowá, napisała książkę o Mongolii. Jak trzeba kochać i znać ten kraj żeby tak pięknie o nim napisać. Właściwie o ludziach tej krainy. Jedna rodzina: pięć bohaterek – pięć historii. Strasznie jest być kobietą w Mongolii. Miejsce, w którym przyszło im żyć jest ogromnym samotnym stepem, a uciekając do miasta znajdują jeszcze większą pustkę. Codzienność to trud życia
Frida Kahlo – silna, piękna, niezależna i nieszczęśliwa. Diego Rivera – brzydki, starszy, zaangażowany politycznie. Podwójna biografia niekonwencjonalnej pary artystów. Wziął się za nią noblista Le Clezio. Dzięki temu napisana jest dokładnie, z naciskiem na fakty. Trochę mniej tu rozważań o emocjach, jakie targały tym związkiem. Jest konkretnie, zwięźle i na temat. Ale przez to trochę nudno. Encyklopedyczne wiadomości nie
Zawsze piękne. Życie, śmierć i nadzieja w slumsach Bombaju Katherine Boo, to książka przerażająca. Nie jesteśmy bowiem świadomi jak wygląda życie w slamsach na obrzeżach bogatej i ogromnej stolicy Indii. Boo, laureatka Pulizera zamieszkała tam zbierając materiał do reportażu. Czyta się go jak powieść. Ale kiedy zdajemy sobie sprawę, że te postacie i wydarzenia są autentyczne, tak poruszają, że aż wbijają
Jesteśmy wielbicielkami Jacka Dehnela. Z wygórowanymi oczekiwaniami i miłym podnieceniem sięgnęłyśmy po jego Balzakiana. Książka nawiązuje do cyklu Komedia ludzka Balzaca. I troszkę się zawiodłyśmy. Dehnel przynudza w swojej książce. Co prawda Balzaca, przeładowanego barokowo też nie czyta się lekko, ale współczesny pisarz mógłby się pokusić o trochę więcej samodyscypliny. Po co te dłużyzny, bogate opisy, swoją drogą ciekawe, ale chyba
16 kwietnia w Bibliotece Głównej, w ramach Dyskusyjnego Klubu Książki gościliśmy polskiego pisarza, autora książek historycznych Sławomira Kopra. Pisarz opowiadał o swojej pracy, sposobie zbierania materiałów i źródłach z których czerpie informacje. Mówił również o spotkaniach z czytelnikami, nie zawsze sympatycznymi oraz o współpracy z wydawnictwami. Chętnie odpowiadał na pytania publiczności. Dużo miejsca poświęcił swoim publikacjom z okresu II Rzeczpospolitej
Wierzyć w Boga, czy nie wierzyć – oto jest pytanie. Julian Barnes, autor książki Nie ma się czego bać, deklaruje się jako niewierzący, ale po przeczytaniu tej pozycji nie jestem o tym przekonana. Nie można być pewnym, że Bóg istnieje, tak jak nie można być pewnym, że nie istnieje. Można tylko wierzyć, albo nie. Barnes z humorem prowadzi nas
Fanny Flagg i jej powieść Nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie pójdę do nieba – to niezbyt ciekawy temat do dyskusji. Książka jest nudna, banalna, infantylna… No dobrze, po tej krytyce może jakieś miłe słowa: raz się zaśmiałam przy czytaniu. Napisana bardzo prostym językiem, przewidywalna historia, lukrowana grubą warstwą przesłodkiego mazidła. Starsza pani umiera, idzie do Nieba, spotyka tam Stwórcę,
Ułatwienia dostępu
